بهترین مدرس سرمایه گذاری، اقتصاد برای مدیران ، بازار مسکن ، کسب وکار

تورم: قیمت های افزایش تورم اندازه گیری می کند که مجموعه ای از کالاها و خدمات در طی یک دوره خاص چقدر گران تر شده اند ، معمولاً یک سال از آن زمان ممکن است یکی از آشناترین کلمات در اقتصاد باشد. تورم کشورها را به طولانی مدت بی ثباتی فرو برده است. بانکداران مرکزی اغلب آرزو می کنند که به عنوان "شاهین تورم" شناخته شوند. سیاستمداران با قول هایی برای مبارزه با تورم ، در انتخابات پیروز شده اند ، تنها پس از عدم انجام این کار ، قدرت را از دست می دهند. تورم حتی در سال 1974 توسط رئیس جمهور جرالد فورد ، دشمن شماره یک در ایالات متحده اعلام شد. تورم چیست و چرا اینقدر مهم است؟ تورم نرخ افزایش قیمت ها در یک دوره زمانی معین است. تورم به طور معمول یک اقدام گسترده مانند افزایش کلی قیمت ها یا افزایش هزینه های زندگی در یک کشور است. اما همچنین می توان آن را با دقت بیشتری محاسبه کرد - برای مثال کالاهای خاصی مانند غذا یا برای خدماتی مانند مدل مو. هر چه زمینه باشد ، تورم بیانگر این است که مجموعه کالاها و یا خدمات مربوط به یک دوره خاص ، معمولاً در سال ، چقدر گرانتر است. اندازه گیری هزینه زندگی مصرف کنندگان تورم بستگی به قیمت بسیاری از کالاها و خدمات و سهم هر یک در بودجه خانوار دارد. برای اندازه گیری میانگین هزینه زندگی مصرف کننده ، آژانس های دولتی برای شناسایی سبد کالاهای خریداری شده و پیگیری هزینه های خرید این سبد ، نظرسنجی های خانگی را انجام می دهند. (هزینه های مسکن ، از جمله اجاره و وام ، بزرگترین مؤلفه سبد مصرف کننده در ایالات متحده است.) هزینه این سبد در یک زمان معین که نسبت به یک سال پایه بیان شده است ، شاخص قیمت مصرف کننده (CPI) است و درصد تغییر در CPI در یک دوره خاص ، تورم قیمت مصرف کننده ، پرکاربردترین اندازه گیری تورم است. (به عنوان مثال ، اگر CPI سال پایه 100 و CPI فعلی 110 باشد ، تورم در این دوره 10 درصد است.) تورم اصلی مصرف کننده با حذف قیمت های تعیین شده توسط دولت و قیمت های بی ثبات تر محصولات مانند مواد غذایی و انرژی ، بیشتر تحت تأثیر عوامل فصلی یا شرایط تأمین موقت است ، بر روندهای اساسی و مداوم تورم متمرکز است. تورم اصلی نیز توسط سیاستگذاران از نزدیک مشاهده می شود. محاسبه نرخ تورم کلی - برای یک کشور ، و نه فقط برای مصرف کنندگان - به یک شاخص با پوشش گسترده تر ، مانند افت فشار تولید ناخالص داخلی نیاز دارد. سبد CPI بیشتر به مرور زمان برای قوام ثابت نگه داشته می شود ، اما گاهی اوقات برای نشان دادن تغییر الگوهای مصرف تغییر می یابد - به عنوان مثال ، شامل کالاهای جدید فن آوری و جایگزین کردن مواردی که دیگر به طور گسترده خریداری نمی شوند. از آنجا که نشان می دهد ، به طور متوسط ، قیمت ها با گذشت زمان برای هر چیزی که در یک اقتصاد تولید می شود ، تغییر می کنند ، محتوای کاهش دهنده تولید ناخالص داخلی هر سال متفاوت است و نسبت به سبد CPI که بیشتر ثابت است ، جریان دارد. از طرف دیگر ، این دستگاه دفع کننده شامل موارد غیر مصرف کننده (مانند هزینه های نظامی) است و بنابراین اندازه گیری خوبی برای هزینه های زندگی نیست. خوب و بد به حدی که درآمد اسمی خانوارها ، که با پول فعلی دریافت می کنند ، به اندازه قیمت ها افزایش نمی یابد ، آنها بدتر هستند ، زیرا آنها می توانند هزینه کمتری برای خرید داشته باشند. به عبارت دیگر ، قدرت خرید آنها یا درآمد واقعی - تورم تنظیم شده سقوط می کند. درآمد واقعی یک پروکسی برای استاندارد زندگی است. وقتی درآمد واقعی در حال افزایش است ، استاندارد زندگی نیز وجود دارد و بالعکس. در واقعیت ، قیمت ها با سرعت های مختلف تغییر می کنند. برخی ، مانند قیمت کالاهای معامله شده ، هر روز تغییر می کنند. برخی دیگر ، مانند دستمزدی که با قراردادها ایجاد می شود ، برای تنظیم (یا "چسبنده" در نظر اقتصادی) مدت زمان بیشتری طول می کشد. در یک محیط تورمی ، افزایش ناموزون قیمت ها به ناچار قدرت خرید برخی از مصرف کنندگان را کاهش می دهد و این فرسایش درآمد واقعی بزرگترین هزینه تورم است. تورم همچنین می تواند قدرت خرید را به مرور زمان برای گیرندگان و پرداخت کنندگان نرخ بهره ثابت تحریف کند. از بازنشستگانی که سالانه 5 درصد ثابت دریافت می کنند ، بازنشستگی خود را دریافت کنید. اگر تورم بالاتر از 5 درصد باشد ، قدرت خرید مستمری بگیر کاهش می یابد. از طرف دیگر ، وام گیرنده ای که وام با نرخ ثابت 5 درصد پرداخت می کند از 5 درصد تورم سود می برد ، زیرا نرخ سود واقعی (نرخ اسمی منهای نرخ تورم) صفر خواهد بود. اگر تورم بالاتر باشد ، خدمت به این بدهی حتی ساده تر خواهد بود ، مادامی که درآمد وام گیرنده با تورم ادامه یابد. درآمد واقعی وام دهنده البته رنج می برد. تا آنجا که تورم به نرخ بهره اسمی تبدیل نمی شود ، برخی سود و برخی قدرت خرید را از دست می دهند. در واقع ، بسیاری از کشورها با تورم بالا روبرو شده اند - و در برخی موارد بیش از حد آلودگی ، 1000 درصد یا بیشتر در سال. در سال 2008 ، زیمبابوه یکی از بدترین موارد بیش از حد آلودگی را تجربه کرد و تورم سالانه در یک نقطه 500 میلیارد درصد تخمین زده شد. چنین سطح بالایی از تورم فاجعه بار بوده است ، و کشورها برای بازگرداندن تورم به سطح معقول ، گاهی اوقات با کنار گذاشتن ارز ملی خود ، همانطور که زیمبابوه دارد ، باید اقدامات سیاسی دشوار و دردناک را انجام دهند. اگرچه تورم بالا به اقتصاد آسیب می رساند ، اما افت قیمت یا افت قیمت نیز مطلوب نیست. هنگامی که قیمت ها در حال کاهش است ، مصرف کنندگان در صورت امکان خرید را به تأخیر می اندازند و پیش بینی می کنند قیمت های پایین تر در آینده باشد. برای اقتصاد این به معنای فعالیت اقتصادی کمتر ، درآمد کمتری توسط تولید کنندگان و رشد اقتصادی کمتر است. ژاپن کشوری است که دوره طولانی تقریباً بدون رشد اقتصادی دارد ، بیشتر به دلیل کاهش قیمت. جلوگیری از کاهش قیمت در طول بحران مالی جهانی که از سال 2007 آغاز شد ، یکی از دلایلی بود که فدرال رزرو ایالات متحده و سایر بانک های مرکزی در سراسر جهان نرخ بهره را برای مدت طولانی پایین نگه داشتند و سیاست های پولی دیگری را برای اطمینان از داشتن سیستم های مالی نقدینگی زیادی ایجاد کردند. اکنون اکثر اقتصاددانان معتقدند که تورم کم ، پایدار و مهم ترین تورم برای یک اقتصاد خوب است. اگر تورم کم و قابل پیش بینی باشد ، گرفتن آن در قراردادهای تنظیم قیمت و نرخ بهره آسان تر است و تأثیر اعوجاج آن را کاهش می دهد. علاوه بر این ، دانستن اینکه قیمت ها در آینده اندکی بالاتر خواهد بود ، به مصرف کنندگان انگیزه می دهد که زودتر خرید کنند و این باعث افزایش فعالیت اقتصادی می شود. بسیاری از بانکداران مرکزی هدف اصلی سیاست خود را برای حفظ تورم کم و پایدار ، سیاستی به نام هدف گذاری تورم انجام داده اند.